تاریخِ سبک شناسی در تاریخ نگاری هنر مغرب زمین

سبک را به طور عام می توان الگوها یا صفات بارز چیز یا مجموعه ای از اشیاء دانست. مزیت سبک بر دیگر روش های طبقه بندی تاریخ هنر در این است که به وسیله آن می توان با حداقل مدارک بیشترین آگاهی را از وضع هنر در دوره ای خاص کسب کرد. اگرچه کاربرد واژه سبک در تاریخ ادبیات مغرب زمین به دوران باستان می رسد کاربرد آن در مطالعه تاریخ هنر از قرن هجدهم رایج شد. اول بار وینکلمان از سبک برای شناخت هنر و تمدن یونان باستان استفاده کرد. پس از او هریک از مورخان و متفکران به وجهی از سبک توجه کردند؛ تجربه گرایان تنها بر مطالعه صوری آثار متمرکز شدند؛ هگل گرایان کوشیدند میان سبک آثار هنری و روح زمانه رابطه ای بیابند و متفکران متأخر سبک را هرچه بیشتر وابسته و معلول سازوکار تولید اثر و طرز عمل هنرمند دانستند. به طور کلی مروری بر سیر تحول مفهوم سبک و روش های سبک شناسی در مطالعات تاریخ هنر مغرب زمین نشان می دهد از قرن هجدهم تا کنون اهمیت اثر هنری، و اندیشه و خواست هنرمند در سبک شناسی در نظر مورخان افزایش یافته است. این مقاله در پی بررسی مفهوم سبک و اصول سبک شناسی در تاریخ هنر مغرب زمین است.